Έχουμε μια περίπλοκη και πολύπλοκη ιστορία, δοσμένη με πρωτότυπο τρόπο και γραμμένη ωραία. Πολλά πρόσωπα που μπλέκονται μεταξύ τους με συμπτωματικό τρόπο και αλληλοεπηρεάζονται στις επιλογές και στη στάση ζωής. Μέχρι εκεί όμως. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αποδέχτηκαν μια μοιρολατρική στάη ζωής, γιατί δεν κάναν κάτι έντονο που θα ξυπνήσει ίσως τον αναγνώστη από τη χαύνωση (π. χ. η μάνα όταν ανακαλύπτει ότι ο εραστής της έχει σχέση και με την κόρη της το αποδέχεται, το καταπίνει και βρίσκει μια αφορμή για να τον διώξει από τη ζωή της). Προσπάθησα πολύ να το ολοκληρώσω αλλά δεν τα κατάφερα. Μέχρι και όμορφα αποσπάσματα βρήκα, μέχρι και σχεδιάγραμμα για τους χαρακτήρες και τις μεταξύ τους σχέσεις έκανα αλλά ο ενθουσιασμός και το κουράγιο σύντομα με εγκατέλειψαν. Πιστεύω παρ' όλ' αυτά ότι το βιβλίο θα βρει αναγνώστες να τους συγκινήσει.Ο Μπίλυ, ο βασιλιάς του τρακ (δεν ξέρω γιατί χαρακτηρίστηκε έτσι, δεν ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου όπως προέγραψα), έχει σχέση με τη Ρόζα που δεν του έχει μιλήσει ποτέ για την κόρη της. Ο Μπίλυ συναντά την κόρη της Ρόζας, Οφηλία, και σχετίζεται μαζί της. Φανατικός τσατάκιας, γνωρίζει τη Μιράντα, κολλητή φίλη της Οφηλίας. Ο Νύσης, πρώην της Μιράντας, γνωρίζει κι ερωτεύεται την Οφηλία. Αυτά σε γενικές γραμμές μπας και σας βοηθήσω να ξεμπερδευτείτε. Το δύσκολο και ταυτόχρονα πρωτότυπο είναι ότο τουλάχιστον στην αρχή ο καθένας μιλάει στο πρώτο πρόσωπο, με τα δικά του συναισθήματα, τη δική του ψυχολογία, τη δική του πλευρά της ιστορίας. Αργότερα, μπαίνει και τριτοπρόσωπη αφήγηση που ανακατεύεται με την πρωτοπρόσωπη κι έτσι ξεδιπλώνεται η ιστορία.Χαρακτηριστικά αποσπάσματα:[για τις γνωριμίες στα chat] "Δε σου χαϊδεύουν το χέρι, σου περιγράφουν απλώς τις κινήσεις ενός χαδιού και σου δημιουργούν εντυπώσεις. Δε σε κοιτάζουν στα μάτια, απλώς τα φαντάζονται και σε κάνουν να ονειρεύεσαι τα δικά τους. Φεύγοντας, δε σου γυρνούν την πλάτη, να δεις έστω ένα ωραίο περπάτημα, μια άρνηση με σάρκα και οστά -απλώς σε κάνουν ignore κι αυτό ειν' όλο. Δε νιώθουν την ανάγκη να φερθούν ανθρώπινα, ξέρουν πως είναι απλά πίξελ" (σελ. 20)."Αναρωτιέμαι τι κάνει μια γυναίκα να μετατρέπεται σιγά σιγά σε ξεθωριασμένη εικόνα μπροστά στα μάτια του άντρα που αγάπησε και την αγάπησε στο παρελθόν τόσο ώστε να αποφασίσουν πως θα ενώσουν τη ζωή τους για πάντα. Σχετικό αυτό το ρομαντικό "για πάντα" φυσικά, μα, όταν αποφασίζεις να παντρευτείς, μήπως αυτήν την προχειρότητα δεν επιχειρείς να πατάξεις; Σε ένα ιδανικό κι ανάξιο "για πάντα" δεν ποντάρεις, ακόμη κι αν δεν το πιστεύεις ολοκληρωτικά, κι ακόμη κι αν δεν το ομολογείς ούτε στον εαυτό σου; Τι κάνει ένα ζευγάρι να απομακρύνεται και τελικά να νιώθει ξένο; Τι αρχίζει να συμβαίνει και πότε; Πώς; Για ποιο λόγο ο έρωτας γίνεται συνήθεια, βόλεμα, ευκολία, ασφάλεια ή απλή ανοχή; Γιατί ποτέ δεν καταλαβαίνουμε πότε αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση σε μια σχέση; Γιατί αυτή η συγκεκριμένη χρονική στιγμή μας διαφεύγει πάντα; Πώς φτάνουν οι άνθρωποι σε σημείο αμετάκλητο, πώς χάνουν σιγά σιγά κάτι τόσο σπουδαίο και δε νιώθουν τον κίνδυνο να τους σφυρίζει σα φίδι δηλητηριώδες πάνω στο σβέρκο; Πώς αφήνουν να ακυρωθεί για πάντα κατι που έχτισαν, κάτι που είχαν την τύχη να κερδίσουν με κόπο και μόχθο αλλά και με τόση χαρά; Δεν κατάλαβα πότε έπαψε να με αγαπάει ο άντρας μου. Όχι σαν άνθρωπο, σα γυναικα του εννοώ. Να με επιθυμεί ερωτικά, να με θέλει δική του. Είναι πολύ σκληρό αυτό, δεν παλεύεται με τίποτα. Σε ακυρώνει, σε τσακίζει. Σου ρουφάει καθετί καλό. Σε ρίχνει στο χώμα" (σελ. 112)."Σχεδόν χωρίς να το καταλάβω κόλλησα, παρ' όλο που ξέρω πως κάτι τέτοια έχρονται μόνο ΄ταν τα έχεις απόλυτη ανάγκη και τα βαφτίζεις όπως θες. Τότε μπορεί να δεις την απλή ανάγκη για συντροφιά ως ερωτική επιθυμία ή να εξιδανικεύσεις κάποιον μόνο και μόνο προβάλλοντας πάνω του δικές σου έμμονες ιδέες" (σελ. 143)."Ερωτευμένος δεν είσαι μόνο όταν απολαμβάνεις τον έρωτα αλλά και όταν είσαι αναγκασμένος να καταστρέφεσαι μακριά του" (σελ. 206).